شارژ داری واسه من بزنی؟

شارژ داری واسه من بزنی؟

---

چند روزی است که در مورد چشم اندازهای کار خبرنگاری فکر میکنم.

راجع به  شش سوادی که باید بیاموزیم مطالعاتی داشته ام و در قالب داستانهای کوتاه مطالبی را نوشته ام.

آدمها بیشتر از اینکه منطق برایشان مهم باشد، احساسات در لحظه شان مهم است.

هنوز عشق را درک نکرده اند و بسیار از آن حرف میزنند.

میگویند فقط 2 درصد از مردم جهان به درک معانی واقعی و مفاهیم عشق دست یافته اند.

وقتی در کنار بادجه های ورودی اتوبوسهای تندرو، کنار نگهبانان خشمگین که فکر میکنند، قاتلانی قصد ورود به ایستگاه را دارند،

وقتی قدم به قدم به سیستم ورودی نزدیک شویم، ممکن است صدایی بیاید “شارژ داری واسه من بزنی”

این صدا عاشقانه نیست ولی میتواند یک رسم عاشقانه باشد.

آیا من آنقدر قوی شده ام که شارژ داشته باشم!

اصلا شارژ چیست؟ مسلما معنایش پول یا مادیات نیست.

پسرک تشکر میکند، میخواهد پول بدهد. پولش از هزینه کارتی که زده شده است، بیشتر است. قبول نمیکنم. می گویم تو هم وقتی شارژ داشتی برای دیگری بزن.

این جمله از من نبود. جمله ای بود که در ذهنم ایجاد شد.

یاد داستان پستچی چیستا یثربی افتادم

میگفت:

❤️چهارده ساله که بودم ؛ عاشق پستچی محل شدم.خیلی تصادفی رفتم در را باز کنم ونامه را بگیرم ، او پشتش به من بود.وقتی برگشت قلبم مثل یک بستنی، آب شد و زمین ریخت! انگار انسان نبود، فرشته بود ! قاصد و پیک الهی بود ، از بس زیبا و معصوم بود!شاید هجده نوزده سالش بود. نامه را داد.با دست لرزان امضا کردم و آنقدر حالم بد بود که به زور خودکارش را از دستم بیرون کشید و رفت.

از آن روز، کارم شد هر روز برای خودم نامه نوشتن و پست سفارشی!تمام خرجی هفتگی ام ، برای نامه های سفارشی می رفت.تمام روز گرسنگی می کشیدم، اما هر روز؛ یک نامه سفارشی برای خودم می فرستادم ،که او بیاید و زنگ بزند، امضا بخواهد، خودکارش را بدهد و من یک لحظه نگاهش کنم و برود.

تابستان داغی بود.نزدیک یازده صبح که می شد، می دانستم الان زنگ میزند! پله ها را پرواز میکردم و برای اینکه مادرم شک نکند ،میگفتم برای یک مجله مینویسم و آنها هم پاسخم را میدهند.حس میکردم پسرک کم کم متوجه شده است.آنقدر خودکار در دستم می لرزید که خنده اش میگرفت .هیج وقت جز سلام و خداحافظ حرفی نمیزد.فقط یک بار گفت :چقدر نامه دارید ! خوش به حالتان ! و من تا صبح آن جمله را تکرار میکردم و لبخند میزدم و به نظرم عاشقانه ترین جمله ی دنیا بود.چقدر نامه دارید ! خوش به حالتان ! عاشقانه تر از این جمله هم بود؟

تا اینکه یکروز وقتی داشتم امضا میکردم، مرد همسایه فضول محل از آنجا رد شد.مارا که دید زیر لب گفت : دختره ی بی حیا.ببین با چه ریختی اومده دم در ! شلوارشو ! متوجه شدم که شلوارم کمی کوتاه است.جوراب نپوشیده بودم و قوزک پایم بیرون بود.آنقدر یک لحظه غرق شلوار کهنه ام شدم که نفهمیدم پیک آسمانی من ، طرف را روی زمین خوابانده و باهم گلاویز شده اند!مگر پیک آسمانی هم کتک میزند؟مردم آنها را از هم جدا کردند.از لبش خون می آمد و می لرزید.موهای طلاییش هم کمی خونی بود.یادش رفت خودکار را پس بگیرد.نگاه زیرچشمی انداخت و رفت. کمی جلوتر موتور پلیس ایستاده بود.همسایه ی شاکی، گونه اش را گرفته بود و فریاد می زد.از ترس در را بستم.احساس یک خیانتکار ترسو را داشتم !روز بعد پستچی پیری آمد، به او گفتم آن آقای قبلی چه شد؟ گفت: بیرونش کردند! بیچاره خرج مادر مریضش را میداد.به خاطر یک دعوا ! دیگر چیزی نشنیدم. اوبه خاطر من دعوا کرد! کاش عاشقش نشده بودم !

✅از آن به بعد هر وقت صبح ها صدای زنگ در میشنوم ، به دخترم میگویم :من باز میکنم ! سالهاست که با آمدن اینترنت، پستچی ها گم شده اند.
دخترم یکروز گفت: یک جمله عاشقانه بگو. لازم دارم. گفتم: چقدر نامه دارید. خوش به حالتان! دخترم فکر کرد دیوانه ام!

?پستچی
#چیستا_یثربی
@haminanlife