خود را شبی در آینه دیدم ، دلم گرفت (سید مهدی نقبایی)
خود را شبی در آینه دیدم ، دلم گرفت
از فکر اینکه قد نکشیدم دلم گرفت
از فکر اینکه بال و پری داشتم ولی
بالاتر از خودم نپریدم دلم گرفت
از اینکه با تمام پس انداز عمر خود
حتی ستاره ای نخریدم دلم گرفت
کم کم به سطح آینه ام برف می نشست
دستی بر آن سپید کشیدم دلم گرفت
دنبال کودکی که در آن سوی برف بود
رفتم ولی به او نرسیدم دلم گرفت
نقاشی ام تمام شد و زنگ خانه خورد
من هیچ خانه ای نکشیدم دلم گرفت
شاعر کنار جو گذر عمر دید و من
خود را شبی در آینه دیدم دلم گرفت
3 دیدگاه. دیدگاه خود را ثبت کنید
گاهی خیلی زود دیر میشه، آدمی عادت به غفلت داره، عمر و زمان گران‌بهاست، لطفا همین الان انجامش بده، شاید فردایی نباشه
بسيار بسيار زیبا
بسیار عالی شماره ای از آقای نقبایی میخواستم محبت بفرمایید